Η ΕΠΙΚΕΙΜΕΝΗ "ΑΓΙΑ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ" ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ἥ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ;

Μέ τή γλῶσσα τῆς ἀληθείας, ἐπειδή οἱ καιροί οὐ μενετοί!

ΤΟ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΠΡΟΣΩΠΟ

 ΤΗΣ ΦΕΡΟΜΕΝΗΣ ΩΣ «ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

 ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ»

• Μέ (καί παρά τόν) ἔντονο φόβο γιά ἀντιδράσεις, ἡ ἀπό δεκαετιῶν προετοιμαζομένη Σύνοδος, δειλῶς μέν καί περιορισμένως πλήν ρητῶς καί σαφῶς, διαδραματίζει ἀντίστοιχον ρόλον τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου γιά τήν ὀρθόδοξο Ἀνατολή

• Γιά ποιούς συγκεκριμένους λόγους εἶναι ἤδη ἀπορριπτέα καί καταδικαστέα στή συνείδησι τῶν ὀρθοδόξων καί διατί ἐπιβάλλεται ἡ ἐκ τῶν προτέρων ἀποδοκιμασία της πρίν εὐρεθοῦν οἱ πιστοί πρό τετελεσμένων

ὑπό τοῦ Θεολόγου Δημητρίου Ἰ. Κάτσουρα

 

Ἡ τελευταῖα συνδιάσκεψις τῶν ἐκπροσώπων τῶν ὀρθοδόξων ἐκκλησιῶν πρίν τή σύγκληση τῆς Μεγάλης Συνόδου.

Ὁ Κύριος δέν ἐπέτρεψε ἡ ἀπό δεκαετιῶν προετοιμαζομένη στά πλαίσια τῆς ἀλλοιωμένης ἀπό τόν Οἰκουμενισμό Ὀρθοδοξίας «Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος» νά λάβη χώρα στή βασιλίδα τῶν Πόλεων καί μάλιστα στό χῶρο ὅπου συγκλήθηκε ἡ Ἁγία Β΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ὅπως ἐπρογραμματίζετο.

Τελικῶς, ἐκτός ἀπροόπτου, ἐπελέγη νά μολυνθῆ διά τῆς ἐκεῖ συγκλήσεώς της ἡ ἡρωϊκή μεγαλόνησος Κρήτη, τόπος ποτισμένος καί ἡγιασμένος μέ τό αἶμα καί τόν ἰδρώτα Ἁγίων, Ὁσίων καί μαρτύρων τῆς Πίστεώς μας. Ὡς χρόνος δέ ὡρίσθη ἡ ἑβδομάς τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Τότε πού ἑορτάζομε τήν ἀποκάλυψι τῆς ἅπαξ παραδοθείσης τῆς Ἁγίοις Πίστεως καί τιμοῦμε τό Πανάγιο Πνεῦμα, τό λαλῆσαν διά τῶν Προφητῶν καί τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Ἐγράφησαν μέχρι σήμερον καί γράφονται πολλά καί διάφορα περί αὐτῆς. Τό ζητούμενον, ὅμως, εἶναι, ποία (πρέπει νά) εἶναι ἡ στᾶσι τῶν ὀρθοδόξων ἔναντι αὐτῆς ἀπό τώρα, πρίν περάση στήν ἱστορία καί καταγραφῆ ψευδεπιγράφως ὡς Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εἶναι, ὅμως, δυνατόν νά κριθῆ ἐκ τῶν προτέρων, πρίν κἄν συγκληθῆ; Βεβαίως, διότι ὅλα σχεδόν τά κείμενα τά ὁποῖα θά ἐγκριθοῦν, ἐπισήμως καί πανηγυρικῶς, κατ’ αὐτήν, ἔχουν ἤδη προσυμφωνηθεῖ ὑπό τῶν ἀντιπροσώπων τῶν Ἐκκλησιῶν καί μάλιστα ἔχουν δημοσιευθεῖ. Ἐξ αὐτῶν, λοιπόν, τῶν καρπῶν δύναται νά ἀξιολογηθεῖ καί τό δένδρον, ἐκ τοῦ ὁποίου αὐτοί παρήχθησαν.

Ἐκ προοιμίου πρέπει νά ἀναφέρωμε ὅτι λόγω τῶν πολλῶν ἐπιφυλάξεων ἔναντι αὐτῆς, φαίνεται ὅτι οἱ διοργανωτές της προσεπάθησαν νά ἀποφύγουν ἐπιμελῶς τίς μεγάλες προκλήσεις τῶν τρανταχτῶν οἰκουμενιστικῶν διατυπώσεων στά ἐν λόγω κείμενα.

Ἐπί τῆς οὐσίας, ὅμως, ἐξίσου ἐπιμελῶς καί συστηματικῶς συμπεριελήφθησαν εἰς τά πρός ἐπικύρωσι Κείμενα ἐπί τῶν διαφόρων θεμάτων, ὅλα ἐκεῖνα τά στοιχεῖα καί οἱ θέσεις διά τῶν ὁποίων κατοχυρώνεται ἡ οἰκουμενιστική μετάλλαξις τῆς Ὀρθοδοξίας.

Ἔτσι καλούμεθα ὅλοι νά ἀναλάβωμε τίς εὐθύνες μας διά τήν νέα πραγματικότητα, ἡ ὁποία ἐπιδιώκει νά παρεισφρύση εἰς τήν ὀρθόδοξο Ἀνατολή καί λάβει νομιμοποίησι διά τῆς Συνοδικῆς ἐγκρίσεως ὑπό τῶν ἀνά τόν κόσμο ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν νέων κατ’ οὐσίαν θέσεων ὡς Συνοδική ἔκφρασις καί θέσεις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Πέραν τοῦ ὅλου πλαισίου τῆς προετοιμασίας, συγκροτήσεως καί λειτουργίας ἀλλά καί τῆς θεματολογίας τῆς Συνόδου αὐτῆς, τά ὁποῖα διαφοροποιοῦνται οὐσιαστικῶς ἐκ τῶν ἀντιστοίχων καί ἀναλόγων τῶν Οἰκουμενικῶν, τοπικῶν καί Πανορθοδόξων Συνόδων ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησιαστικῆς Ἱστορίας, ὁ χαρακτήρας καί τό περιεχόμενον αὐτῆς τῆς Συνόδου συνιστοῦν μειοδοσία καί παρέκκλισι ἐκ τῆς παραδοθείσης Πίστεως, τῆς Τάξεως καί τῆς διδασκαλίας τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Εἰδικότερον, εἶναι σημαντικό καί σκόπιμο νά ἐπισημανθῆ ὅτι ἡ σύγκλησι τῆς ἐν λόγω Συνόδου ὡς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου πασῶν τῶν ἀνά τόν κόσμο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν ἀποτελεῖ προαγωγή αὐτῶν στόν χῶρο τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία συντελεῖται διττῶς:

α) Διά τῆς υἱοθετήσεως καί διακηρύξεως Συνοδικῶς πλέον ὄχι μόνον ὑπό τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ἀλλά καί ὑπό πασῶν τῶν ἀνά τόν κόσμο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν τῶν βασικῶν Ἀρχῶν τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως αὐτές ἐκφράζονται στήν αἱρετική Πατριαρχική Ἐγκύκλιο τοῦ 1920 τήν ἀπευθυνομένη «πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», τήν καί ὡς Καταστατικό Χάρτη τοῦ Οἰκουμενισμοῦ χαρακτηρισθεῖσα κατά καιρούς ὑπό διακεκριμένων θιασωτῶν καί ὑποστηρικτῶν τῆς παναιρέσεως καί αἱ ὁποῖαι (θέσεις) σαφῶς ἐμπεριέχονται στά δημοσιευθέντα ὡς συμφωνηθέντα καί πρός ἐπικύρωσιν πλέον τιθέμενα σχέδια Ἀποφάσεων τῆς φερομένης ὡς Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, καί

 

Ἀπό τίς ἐργασίες τῆς τελευταίας συνδιασκέψεως ὑπό τόν πατριάρχη Βαρθολομαῖο στό Σαμπεζύ (Ἰαν. 2016).

 

β) Κάτι πού ἐλάχιστοι θέτουν καί θίγουν ὡς σημαντικόν καί οὐσιῶδες, τήν διά τῆς ἀποδοχῆς καί ἀναγνωρίσεως τοῦ Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως κ. Βαρθολομαίου, δεδηλωμένου Οἰκουμενιστοῦ καί διά καταγεγραμμένων συγκεκριμένων γραπτῶν καί προφορικῶν τοποθετήσεών του, ἀλλά καί διά πράξεων καί ἐνεργειῶν, ἀρνητοῦ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Πατερικῆς Διδασκαλίας, οὐχί δέ μόνον ἀλλά καί δεινοῦ καταφρονητοῦ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, ὡς Πρώτου τῆς καθόλου Ὀρθοδοξίας καί εἰδικώτερον ὡς ὀρθοδόξου καί κανονικοῦ Ποιμένος καί Ἐπισκόπου, γεγονός τό ὁποῖον καθιστᾶ συμμετόχους καί συνυποδίκους καί ὑπολόγους καί κατά τούς Θείους καί Ἱερούς Κανόνας καθαιρετέους ἄπαντας τούς μετ’ αὐτοῦ συγκαθεζομένους καί συναποφασίζοντας ἐκπροσώπους τῶν ἀνά τόν κόσμο Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

Ἡ φερομένη ὡς Ἁγία καί Μεγάλη Σύνοδος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ συγκαλουμένη ἐντός ὀλίγων μηνῶν εἰς τόν χῶρον τῆς ἡμιαυτονόμου Ἐκκλησίας τῆς Κρήτης, ἐκ τῶν πραγμάτων καί βάσει τῶν δεδομένων, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι οἱ διοργανωτές αὐτῆς ἐδήλωσαν, θά διαδραματίση εἰς τόν χῶρο τῆς ὀρθοδόξου Ἀνατολῆς ὅ,τι ἀκριβῶς ἀποτελεῖ εἰς τόν χῶρον τῆς Παπικῆς Δύσεως ἡ Β΄ Βατικανή Σύνοδος. Δηλαδή, θά εἰσαγάγη ἐπισήμως καί δή θά ἀναγνωρίση Συνοδικῶς τίς ἀρχές καί πρακτικές τοῦ παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ὡς νόμιμο καί κανονική ὁδό πορείας καί καθιερωμένη νέα γραμμή πλεύσεως τῆς Ἐκκλησίας! Αὐτό ἀκριβῶς συνιστᾶ τήν ΜΕΙΖΟΝΑ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΗΣΙ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΛΛΑ ΣΥΓΧΡΟΝΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΡΝΗΣΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΕΙΣ ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ!

Λειτουργικός ἁσπασμός τῶν δύο ἀδελφῶν, Πάπα καί Πατριάρχου, στό Φανάρι, τό 2014.

Ἄν κάποιοι ἀνέμενον ἐκ τῆς Ἀγίας καί Μεγάλης Συνόδου τῆς μεταλλαγμένης ὑπό τοῦ Οἰκουμενισμοῦ Ὀρθοδοξίας διακήρυξι ἀντιστοίχου πρός τό τῆς Β΄ Βατικανῆς Συνόδου «Διάταγμα περί Οἰκουμενισμοῦ», αὐτοί φαίνεται δέν ἔχουν λάβει οὔτε ὁσμήν τῶν ἐκτειλισσομένων μεθόδων καί σχεδίων τῶν διοργανωτῶν αὐτῆς καί συνειδητῶν φορέων καί ὀργάνων τῆς παναιρέσεως.

Οὔτε Ἁγία, οὔτε Μεγάλη, οὔτε βεβαίως Ὀρθόδοξος εἶναι ἡ συγκαλουμένη κατά τόν προσεχῆ Ἰούνιο τρ. ἔτ. πολυδιαφημιζομένη καί ἀπό δεκαετιῶν προετοιμαζομένη Σύνοδος. Εἶναι ἡ πρώτη «πανορθόδοξος» Σύνοδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά τῆς ὁποίας πιστοποιεῖται καί ἐπισημοποιεῖται ἡ προφητευθεῖσα ὐπό τοῦ ἀειμνήστου ἀγωνιστοῦ καί μαρτυρικῶς τελειωθέντος Κοσμᾶ Φλαμιάτου διά Συνόδου κατάργησι τῆς Ὀρθοδοξίας!

Εἶναι ποτέ δυνατόν Ὀρθόδοξος Χριστιανός, εἴτε λαϊκός, εἴτε μοναχός, εἴτε Κληρικός νά ἀποδεχθῆ καί ἀναγνωρίση ὡς συνέχεια τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας καί ὡς φωνή τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, Σύνοδο ἀποτελουμένη ἀπό δεδηλωμένους Οἰκουμενιστάς, δηλαδή αἱρετικούς, φιλοπαπιστάς, συγκρητιστές, κοινωνικούς πρός κατεγνωσμένες ἀρχαῖες  αἱρέσεις, ὅπως ὁ Μονοφυσιτισμός, διώκτας ὀρθοδόξων ἀγωνιστῶν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας, καινοτόμους, ὑποστηρικτές τῆς Βαπτισματικῆς, συναφειακῆς καί μεταπατερικῆς Θεολογίας, καταφρονητές τῶν Ἱερῶν Κανόνων καί ἀρνητές τῶν ἱερῶν παραδόσεων;

Εἶναι ποτέ δυνατόν νά θεωρηθῆ ὡς συνέχεια τῶν Ἁγίων Συνόδων τῆς Ὀρθοδοξίας Σύνοδος ἡ ὁποία καίτοι πανορθοδόξου χαρακτῆρος ἀρνεῖται a priori τήν διεκδίκησι τοῦ χαρακτηρισμοῦ της ὡς Οἰκουμενικῆς αἰτιολογώντας τοῦτο διά στόματος τοῦ Προέδρου αὐτῆς διά τῆς ὑπ’ αὐτοῦ ἐπικλήσεως τοῦ γεγονότος τῆς δῆθεν ὑφισταμένης διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας καί κατ’ ἐπέκτασιν (διά) τῆς ἐμμέσου πλήν σαφοῦς ἀναγνωρίσεως τῆς αἱρέσεως τοῦ Παπισμοῦ ὡς τμήματος τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς Ἐκκλησίας Χριστοῦ;

Εἶναι ποτέ δυνατόν νά θεωρηθῆ ὡς Σύνοδος, ἐκφράζουσα τήν αὐτοσυνειδησία τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Σύνοδος ἡ ὀποία ἐμπράκτως ἀρνεῖται διά τῶν συμμετεχόντων εἰς αὐτήν νά μνημονεύση καί ἀναφέρη ὅτι ἕπεται τῶν Ἀγίων Πατέρων καί συνομολογεῖ τήν διδασκαλία αὐτῶν καί ἀποδέχεται τάς Ἀποφάσεις τῶν (πρό αὐτῆς) συνελθουσῶν Ἁγίων Συνόδων τάς ὁποίας αὐτοί συνεκρότησαν (μή) παραδεχομένη τόν οἰκουμενικό χαρακτήρα καί τήν θεολογική αὐθεντία τῶν Ἁγίων Συνόδων ἐπί Μ. Φωτίου καί Ἁγίου Γρηγορίου Παλαμᾶ ἐπειδή ἀκριβῶς κατεδίκασαν τίς (ἕως τότε) παπικές αἱρέσεις;

Εἶναι ποτέ δυνατόν, ἐνῶ ὑφίσταται καί δρᾶ καταλυτικῶς εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ παναίρεσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, νά συγκαλεῖται κατ’ αὐτάς πανορθόδοξος Σύνοδος, ἡ ὁποία ἀρνεῖται ἐν τῆ πράξει νά ἐπιληφθῆ πρωτίστως τοῦ μείζονος τούτου θέματος Πίστεως , οὕτως ὥστε ἐξασφαλίζοντας τήν ἀπαραίτητον κατά τόν Θεοφόρον Ἰγνάτιον προϋπόθεσιν κάθε ὀρθοδόξου ἐκκλησιαστικῆς Συνόδου, ἤτοι τήν διαπίστωσιν ὅτι πάντες οἰ συμμετέχοντες ἐπίσκοποι ἐν «Ἰησοῦ Χριστοῦ γνώμη εἰσί», δηλαδή ὅτι συμφωνοῦν ὀρθοδόξως ἐν τῆ πίστει καί ὀμοφρονοῦν, καί μάλιστα ἀντί νά καταδικάση καί ἀναθεματίση τόν Οἰκουμενισμόν νά τόν ἀποδέχεται καί νά τόν υἱοθετῆ;

Διά τοῦ λόγου δέ τό ἀληθές καί ἀσφαλές θά παραθέσωμε εἰς τό β΄μέρος τοῦ ἄρθρου μας ἐκεῖνα τά στοιχεῖα, τά ὁποῖα πιστοποιοῦν τά ἀνωτέρω, ἐπισημαίνοντες ἐνδεικτικῶς ἀλλά συγκεκριμένως τίς σχετικές ἐλλείψεις (Ὀρθοδόξου Πίστεως καί Ὀμολογίας) καί τίς ἀποδείξεις (κακοδόξου πίστεως καί Οἰκουμενισμοῦ) ἐκ τῶν δημοσιευθέντων Κειμένων τῆς ἐπικειμένης «Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου».

(συνεχίζεται)

Ὁ, κατά τούς Ὀρθοδόξους, Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας. Κατά δέ τόν κ. Βαρθολομαῖο "θύμα τοῦ ἀρχεκάκκου ὄφεως"!