ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΑΙΩΝΙΟΝ....

ΤΑΡΑΣΙΑ (ΤΑΡΣΩ),

Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ (+1989)

Ἀγαπητοί μου,

Τό ἀνά χεῖρας μικρό αὐτό βιβλίο δέν γράφτηκε ἀπό κάποιον ἐπαγγελματία συγγραφέα. Μᾶλλον δέ, ἐξ αὐτῆς τῆς ἀπόψεως, ἀποτελεῖ τόλμημα ἡ συγγραφή του. Οὔτε ἐπιδιώκεται μέ αὐτό ἡ καταξίωση τοῦ συγγραφέως του, ἀλλά ἡ προβολή καί τό πνευματικό «μοίρασμα» μέ ὅσους τό ἐπιθυμοῦν μιᾶς καλῆς καί ὠφέλιμης «γνωριμίας».

Μιᾶς γνωριμίας μέ μία σπάνια στήν ἰδιαιτερότητά της μορφή, πού ἔζησε, ὅπως λέμε, στίς ἡμέρες μας καί ἄφησε ἀγαθή μνήμη. Μιᾶς προσωπικότητος πού εἶναι ἱκανή νά μᾶς προβληματίση σέ πολλά ἐπίπεδα. Κυρίως, ὅμως,  στό ἐπίπεδο τοῦ νοήματος καί τοῦ σκοποῦ τῆς ζωῆς. Kαί εἰδικώτερα στήν αἰώνια ἀξία τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως καί ζωῆς, πού καί ἀπό αὐτή τήν περίπτωση ἀποδεικνύεται ὅτι  εἶναι πάντοτε ἱκανά καί δυνατά νά προσφέρουν σπoυδαίους πνευματικούς καρπούς καί θαυμαστά ἀποτελέσματα.

Ὁ λόγος  γιά μία  γυναίκα πού έφυγε ἀπό κοντά μας πρίν ἀπό μία     εἰκοσαετία καί πλέον, ἀλλά πού ἡ ἀνάμνησή της παραμένει δυνατή  και ζωντανή σέ ὅσους τήν γνώρισαν ὅσο ζούσε καί σέ ὅσους τήν γνωρίζουν ἔκτοτε. Γιατί συμβαίνει κι αυτό. Ζωντανεύει καί κατακτᾶ μία ξεχωριστή θέση στό νοῦ καί τήν καρδιά καί  ὅσων  τήν γνωρίζουν «μετά θάνατον», μέσῳ τῆς πνευματικῆς γνωριμίας μαζί της, μέσα ἀπό τίς σελίδες κάποιου βιβλίου, σάν κι αὐτό πού κρατᾶτε, ἤ τίς διηγήσεις ὅσων τήν γνώρισαν καί χαίρονται νά μιλοῦν γι’  αὐτήν, ὡς  μίας πολύτιμης ἐμπειρίας τους.

Ἄν ὄχι ἀπό τό ξεκίνημά της, σίγουρα ἀπό τήν μετέπειτα πορεία της μέχρι καί τήν επίγεια κατάληξή  της, ἡ γυναίκα αὐτή ἔγινε ἄξια θαυμασμοῦ γιά πολλούς λόγους. Μπορεῖ νά κατόρθωσε ἀρχικῶς νά ξεφύγη τῆς προσοχῆς τῶν περισσότερων, ὅσον ἀφορᾶ στήν ἐκτίμηση τῆς πνευματικῆς της ἀξίας, λόγῳ τῆς «περιθωριακῆς» συμπεριφορᾶς της, ἀλλά δέν κατέστη δυνατό νά τό ἀποφύγη τελικῶς ἀπό ὅλους ὄσοι (πάντοτε λίγοι καί ἐκλεκτοί, κατά μία ἔννοια) εἶχαν τήν ξεχωριστή εὐκαιρία καί, ὅπως οἱ ἴδιοι ὁμολογοῦν, τήν εὐλογία, νά τήν προσέξουν κάπως καλύτερα, ἀφοῦ τήν ἔζησαν λίγο ἤ περισσότερο.

Πρόκειται γιά τήν Ταρσώ (τήν κατά κόσμον Ταρασία Ζαγοραίου ) πού πέρασε τή ζωή της σάν τρελλή-σαλή γιά τόν πολύ κόσμο ἀλλά  καί γιά τό περιβάλλον της ( τήν μεγάλη  μοναστική Ἀδελφότητα μιᾶς γυναικείας Κοινοβιακῆς Μονῆς στήν περιοχή τῆς Ἀττικῆς ) μέσα στό ὁποῖο ἔζησε γιά πολλά χρόνια ἀπό τά νειάτα της καί μέχρι τήν κοίμησή της.

 

Στήν ἀρχή τῶν ἀσκητικῶν παλαισμάτων

Ἡ μακαρία Ταρσώ εἶναι μία ἀξιομνημόνευτη γυναίκα, ἡ ὁποία παρότι ἐπεδίωκε μέ τόν πλέον παράδοξο καί ἀπόκοσμο τρόπο νά ζήση μόνη «μόνῳ Θεῶ» - καί αὐτός ὁ τρόπος δέν ἦταν μία προσποίηση σαλότητος, ἀλλά πραγματική ἐπιλογή καί βίωμα πέρα ὡς πέρα ἀληθινό –  ἄφησε ἀνεξίτηλη τή σφραγίδα τῆς φωτεινῆς ζωῆς καί τῆς ὀρθοδόξου πνευματικότητός της σχεδόν σέ ὅλους ὅσοι τήν γνώρισαν καί δέν έκαναν τό λάθος νά ἀποστρέψουν ἀμέσως τό βλέμμα τους ἀπό ἐκείνη.

Ἡ μακαρία Ταρσώ εἶναι μία ἀξιομνημόνευτη γυναίκα διότι ἀνανέωσε στό πρόσωπό της, ἤ μᾶλλον ἀνανεώθηκε σ’  αὐτήν ἀπό τή χάρη τοῦ Θεοῦ ἡ ἀλήθεια περί τῶν διά Χριστόν σαλῶν στή ζωή τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅτι δηλαδή ὑπάρχουν κάποιες σπάνιες καί ἐκλεκτές μορφές πού βίωσαν σέ ὅλο τό βάθος, τοῦ γράμματος καί τοῦ πνεύματός του, τόν Ἀποστολικό λόγο «ἡμεῖς μωροί διά Χριστόν, ὑμεῖς δέ φρόνιμοι ἐν Χριστῶ» διασώζοντας ἔτσι καί ἀνακαινίζοντας ἐν ἑαυτοῖς τό πρωτόκτιστον κάλλος τῆς θείας δημιουργίας μας καί τοῦ θείου προορισμοῦ μας.

Ἡ μακαρία Ταρσώ εἶναι μία ἀξιομνημόνευτη γυναίκα διότι ἀπέκτησε τήν ποθητή κοινωνία μέ τόν Θεόν καί τόν συνάνθρωπο ἐντός τῆς αἰωνίου προοπτικῆς καί πραγματικότητος τῆς ἀληθινῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς. Καί διότι στό πρόσωπό της ἐξ αὐτοῦ τοῦ λόγου ἦλθαν, ὡς συνέπεια καί ἀποτέλεσμα, ἡ ἐμφάνιση καί ἐνέργεια τῶν σημείων τῆς χάριτος καί θεραπείας- ἀποκαταστάσεως τῆς φυσικῆς, δηλαδή κατά Θεόν, λειτουργίας τῆς νοερᾶς  ἐνεργείας της.

 Σύμφωνα μέ τή διδασκαλία τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡ ψυχή τοῦ ἀνθρώπου ἔχει δύο παράλληλες ἐνέργειες, τήν νοερά καί τήν λογική ἐνέργεια. Μέ τήν ἁμαρτία ἡ νοερά ἐνέργεια (νοῦς) σκοτίστηκε καί ἔπαυσε νά ἔχη ἐπικοινωνία μέ τόν Θεό. Ἔτσι ὁ ἄνθρωπος ἔχασε τή μνήμη τοῦ Θεοῦ καί ζεῖ μόνο μέ τή λογική καί τή φαντασία του. Ζητούμενο, λοιπόν, γιά τόν ἄνθρωπο εἶναι ἡ ἐνεργοποίηση τῆς νοερᾶς ἐνεργείας προκειμένου νά φθάση ὁ ἄνθρωπος στόν προορισμό του πού εἶναι ἡ Θέωση. Τό νά γίνη δηλαδή, κατά χάριν Θεός. Καί αὐτό ἐπιτυγχάνεται ὄχι μόνο μέ τήν θεωρητική ἀποδοχή τῆς ὀρθῆς Πίστεως, οὔτε μόνο μέ τά καλά ἔργα. Ἐπιτυγχάνεται μέ τήν ἄσκηση πού φέρνει τήν κάθαρση τῆς καρδιᾶς ἀπό τά πάθη, ἑλκύει τή χάρη τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία φωτίζει τόν νοῦ καί ἔτσι ἐν συνεχείᾳ ὁδηγεῖται ὁ ἄνθρωπος στή θέα τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ. Αὐτό ἐπεδίωξαν καί αὐτό κατόρθωσαν ὅλοι οἱ Ἅγιοι ἀνά τούς αἰῶνες.

Ὀφείλουμε ἐπίσης ἐκ τῶν προτέρων νά διευκρινίσωμε καί νά δηλώσωμε καί τήν αἰτία καί τήν ἀφορμή ἀλλά καί τό σκοπό αὐτοῦ τοῦ ἐγχειρήματος, δηλαδή τῆς ἁπλῆς παρουσιάσεως, σέ κάθε ἐνδιαφερόμενο, τῆς μακαρίας Ταρσῶς.

Στήν ἐποχή μας ἔχει καταστεῖ περισσότερο ἀπό ποτέ ἀναγκαία ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀληθείας καί τοῦ βαθύτερου νοήματος τῆς ζωῆς. Ἐπειδή ὁ σύγχρονος ἄνθρωπος παραδέρνει σά ναυαγός μέσα στό πέλαγος μιᾶς θορυβώδους καί ἀγχώδους ζωῆς χωρίς πολλές φορές νόημα καί σκοπό, ἡ «συνάντηση» καί γνωριμία του μέ κάποιες ἰδιαίτερες μορφές, ὅπως αὐτές τῶν Ἁγίων ἤ ἐν γένει τῶν ἀνθρώπων τοῦ Θεοῦ, ὅπως λέμε, μποροῦν νά σημάνουν τήν αρχή ἑνός καλοῦ προβληματισμοῦ γιά μιά ὀρθή ἀναθεώρηση τῶν πραγμάτων καί τῆς ἴδιας τῆς πορείας του.

Ἡ Ἁγία Γραφή μᾶς λέει ὅτι πρέπει νά σταθοῦμε λίγο (σταματώντας ἀπό τό καθημερινό ἄσκοπο πολλές φορές «τρέξιμο») γιά νά γνωρίσουμε καί νά αἰσθανθοῦμε τήν παρουσία τοῦ Θεοῦ. «Σχολάσατε καί γνῶτε ὅτι ἐγώ εἰμί ὁ Θεός». Θεωροῦμε δέ ὅτι ἕνας τέτοιος τρόπος εἶναι ἡ μελέτη, ἡ ἀναζήτηση, ἡ γνώση, ἀλλά καί ἡ γνωριμία μέ κάτι πού μᾶς ὁδηγεῖ στή γνώση καί τή μνήμη τοῦ Θεοῦ.

Ἡ Μονή Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης Κερατέας Ἀττικῆς

Περιπτώσεις σάν κι αὐτή τῆς μακαρίας Ταρσῶς πιστεύουμε ὅτι ἀποτελοῦν γιά πολλούς ἀνθρώπους διαφορετικῶν μάλιστα καταστάσεων μιά καλή καί ἐνδιαφέρουσα «ἀφορμή σωτηρίας». Εἴτε μέ τήν ἔννοια τῆς ἀναθεωρήσεως ὅπως ἤδη ἀναφέραμε, τῶν πραγμάτων καί τῆς πορείας τους, εἴτε μέ τήν ἔννοια τῆς ἀναζωπυρώσεως ἑνός πρώτου ζήλου καί μιᾶς καλῆς προθυμίας πού ὅμως ἔχει σβήσει ἤ ἐξασθενήσει, εἴτε μέ τήν στήριξη καί ἀκόμη μεγαλύτερη ὤθηση γιά τή συνέχιση τοῦ καλοῦ ἀγῶνος προκειμένου νά ἐπιτευχθῆ ὁ προορισμός καί νά ἀξιωθοῦν τοῦ ποθουμένου. Εἶναι λίγα ἤ μικρά ὅλα αὐτά;

  Ἡ γνωριμία μέ τό πρόσωπο καί τή ζωή τῆς μακαρίας Ταρσῶς εἴμαστε πεπεισμένοι ὅτι μπορεῖ νά δώση «ἀφορμές σωτηρίας» καί ἔτσι νά ἐξυπηρετηθεῖ ὁ σκοπός αὐτῆς τῆς ἐκδόσεως.

Ὡς πρός τήν αἰτία τῆς ταπεινῆς αὐτῆς συγγραφῆς πρέπει ἐπίσης νά ἀναφέρουμε δύο λόγια. Αἰτία λοιπόν γιά τό τόλμημα αὐτό εἶναι ἡ προσωπική γνωριμία μέ τή μακαρία Ταρσώ. Ἡ πρώτη ἐπαφή σέ ἐπίπεδο ἀναμνήσεως καί εἰκόνος πού ὅμως λόγῳ τῆς ἰδιαιτερότητός της παρέμενε ἀρκετά ζωηρή στή μνήμη, ἀνάγεται στήν παιδική μου ἡλικία, ὅταν ἡ γιαγιά μου (μετέπειτα μοναχή) μέ ἔπαιρνε μαζί της ὅταν πήγαινε νά ἀγρυπνήση, κυρίως σέ μεγάλες ἑορτές, στό Μοναστήρι τῆς Παναγίας στή Κερατέα.

Τή συναντούσαμε (τήν μακαρία Ταρσώ) στόν Ξενώνα τῆς Μονῆς κοντά στήν ὑπαίθρια βρύση ἤ κοντά στό Ναό τῆς Ζωοδόχου Πηγῆς καί τήν ὑπάρχουσα ἐκεῖ πηγή. Ἀπό τότε εἶχε ἐντυπωθεῖ στή μνήμη μου ἡ περίεργη φιγούρα μιᾶς ἀλλόκοτης ἐμφανισιακά καλογριᾶς(;), μέ μία ὑφασμάτινη λουρίδα στή μέση τοῦ προσώπου της, πού ὅμως ἄφηνε ἐλεύθερο τό διαπεραστικό της βλέμμα.

Ὁμολογῶ ὅτι τότε δέν εἶχα κατανοήσει περί τίνος ἀκριβῶς ἐπρόκειτο. Οὔτε, βεβαίως, καί ἀργότερα συνέβη αὐτό, ὅταν ὡς νεαρός προσκυνητής, φοιτητής τότε Θεολογίας, μαζί μέ ἄλλους  πνευματικούς φίλους καί ἀδελφούς, ἐπισκεπτόμουν τό μοναστήρι καί συμμετεῖχα στίς ἀξέχαστες πολύωρες Ἀγρυπνίες, κατά τό Ἁγιορειτικό Τυπικό, τοῦ Μοναστηριοῦ, συναντώντας κάποτε τή μακαρία Ταρσώ.

Μέ τήν μακαρία Ταρσώ στή Μονή Κερατέας, τό 1986 (;). Στό κέντρο ὁ γράφων.

Ὡστόσο κάτι αἰσθανόμουν σ’  αὐτές τίς ἐπαφές πού ὅμως δέν ἀνέλυα, οὔτε συζητοῦσα οὔτε καί μέ τόν ἑαυτό μου. Ἔτσι φαίνεται ὅτι οἰκονόμησε ὁ Θεός νά ξεκινήση ἡ γνωριμία μας, ἀπό τήν ὁποία δέν πρέπει νά παραλείψω καί μία ἐπίσκεψη πού τῆς ἔκανα ὅταν νοσηλευόταν συνεπείᾳ κάποιου ἀτυχήματος σέ Νοσοκομεῖο τῶν Ἀθηνῶν. Γι’ αὐτή τήν ἐπαφή θυμᾶμαι ὅτι εἶχε σταθεῖ ἀφορμή ἕνα ἀγαπητό πρόσωπο καί κοινή μας «φίλη» ἤ μᾶλλον «μαθήτρια» τῆς μακαρίας Ταρσῶς πού ὡς φαίνεται εἶχε καταλάβει πολύ περισσότερα πράγματα ἀπό ἐμένα γιά τόν πνευματικό θησαυρό πού τόσο καλά ἔκρυβε ἤ μᾶλλον ἀποτελοῦσε ἐκείνη ἡ «παράξενη» γυναίκα.

Ἔκτοτε καί κυρίως μετά τήν κοίμησή της συνάντησα ἀρκετά πρόσωπα πού γενομένης συζητήσεως ἤ, οἰκονομίᾳ Θεοῦ, μοιράστηκαν μαζί μου (διηγούμενοι) τίς ἐμπειρίες τους ἀπό τή γνωριμία τους μέ τήν μακαρία Ταρσώ. Ὅλες ἀνεξαιρέτως ἦταν ξεχωριστές, ἔξω τῶν συνηθισμένων καί «ἀποκαλυπτικές» τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ, πού ὡς μαρτυρεῖται πλέον καί βεβαιώνεται κατοικοῦσε πλούσια στήν ταπεινή αὐτή ὕπαρξη.

Θά ἦταν παράλειψη νά μήν ἀναφέρω ἐδῶ τή θέση καί ἄποψη πού εἶχε γιά τό πρόσωπο τῆς Ταρσῶς, ὁ ὁμολογουμένως ἐνάρετος καί ἔμπειρος πνευματικά, προϊστάμενος καί ἐξομολόγος τῆς μοναστικῆς Ἀδελφότητος στό μοναστήρι ὅπου ἔζησε καί τελείωσε τήν ἐπίγεια ζωή της ἡ μακαρία.

Ὁ Πνευματικός τῆς Ἀδελφότητος, Ἀρχ. Ἀνδρέας (+2005)

Γνωρίζω προσωπικῶς ὅτι ἐπιθυμοῦσε νά τῆς δώση τό Ἀγγελικό Σχῆμα, τό ὁποῖο ἐκείνη ἀπό ὑπερβολική ταπείνωση δέν ἀποδέχθηκε, καθώς ἐπίσης τήν ἐντολή του, ὅταν πληροφορήθηκε τήν κοίμησή της (καί ἐνῶ ἐκεῖνος ἀπουσίαζε, γιά ποιμαντικές ὑποχρεώσεις, ἀπό τή Μονή), νά ταφῆ ὅπως ἁρμόζει σέ μεγαλόσχημη μοναχή.

Ἔσχατη ὅμως ἀφορμή γιά τή συγγραφή του παρόντος στάθηκαν δύο ἀκόμη σημαντικά, κατά τήν ταπεινή μας ἄποψη, γεγονότα. Καί τά δύο σχετίζονται μέ τά ἱερά λείψανά της.

Πρό δύο ἐτῶν ἀσθένησα σοβαρά καί νοσηλεύθηκα γιά μεγάλο διάστημα σέ Νοσοκομείο τῶν Ἀθηνῶν. Ἐκεῖ μέ ἐπισκέφθηκε κάποια εὐλαβής ἀδελφή πού σέβεται καί τιμᾶ τή μνήμη τῆς μακαρίας Ταρσῶς, τήν ὁποία οἰκογενειακῶς ἐγνώριζαν πολύ καλά. Εἶχε τήν καλωσύνη νά φέρη μαζί της γιά εὐλογία ἕνα μικρό τεμάχιο τῶν λειψάνων της. Μοῦ τό προσέφερε νά τό ἀσπασθῶ, ὅταν μέ συγκίνηση καί χαρά διεπίστωσα νά ἐξέρχεται ἀπό αὐτό μία ἄρρητη εὐωδία καί νά πλημμυρίζη τό χῶρο ὅπου βρισκόμουν.

Τό δεύτερο ἀφορᾶ σέ πρόσφατη ἐπίσκεψή μου στή Μονή Παναγίας στήν Κερατέα Ἀττικῆς, κατά τήν ἡμέρα τῆς μνήμης (κοιμήσεως) τῆς μακαρίας Ταρσῶς. Ἐκεῖ καί συγκεκριμένα στό Ἐπισκοπεῖο τοῦ Ἁγίου Μοδέστου εἶχα τήν εὐλογία νά προσκυνήσω τήν Κάρα (κρανίο) τῆς μακαρίας Ταρσῶς, τοποθετημένο μέσα σέ μία ξύλινη θήκη, χωρίς νά μεσολαβῆ, ὅπως κακῶς (ἀντιπαραδοσιακῶς) συνηθίζεται, κάποια γυάλινη ἐπιφάνεια γιά προστασία. Μάλιστα πῆρα στά χέρια μου τήν τιμία Κάρα της, εἶδα τίς ὀπές στίς δύο πλευρές τοῦ κρανίου ἀπό τή λοβοτομή στήν ὁποία εἶχε ὑποβληθεῖ (ὅπως θά διαβάση ὁ ἀναγνώστης στή συνέχεια τοῦ βιβλίου) ἀλλά κυρίως αἰσθάνθηκα καί διαπίστωσα τήν ἰδιαίτερα ἔντονη ἄρρητη εὐωδία πού ἀνέδιδε.

Μακρυά ἀπό ἐμᾶς ὁποιαδήποτε σκέψη «ἁγιοποιήσεως» προσώπων. Λυπούμεθα ἐξάλλου μέ τήν ἐπιχειρουμένη στήν ἐποχή μας νόθευση (μέ ψευδοαγίους, κυρίως ἀμφιβόλου Πίστεως πρόσωπα) τοῦ ἁγιολογίου τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτά (τήν ἀνάδειξη ἁγίων) τά ἐνεργεῖ μόνον ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ καί ή Ἐκκλησία εἶναι ἐκείνη πού τό ἀναγνωρίζει καί τό ἐπιβεβαιώνει. Προηγεῖται βεβαίως ἡ μαρτυρία τῶν πιστῶν καί ἡ ἐπικύρωση ἄνωθεν μέ θεῖα σημεῖα, ὅπως εἶναι σύμφωνα μέ τήν διαιώνια Παράδοση τῆς Ὀρθοδοξίας ἡ εὐωδία τῶν ἱερῶν λειψάνων καί ἡ τέλεση αὐθεντικῶν θαυμάτων.

Τό ζητούμενο αὐτῆς τῆς ταπεινῆς συγγραφῆς, πού παρά τά ἀνωτέρω καί πάλι δέν θά γινόταν, ἄν δέν ἀσκοῦνταν στόν γράφοντα καί κάποιες καλοπροαίρετες «πιέσεις» γιά νά γίνη ὁπωσδήποτε καί νά μή ματαιωθῆ, εἶναι διαφορετικό.

Ἡ μακαρία Ταρσώ μέ τή ζωή καί τό παράδειγμά της ἀποτελεῖ μία «εὐλογία» τοῦ Θεοῦ στήν ἐποχή μας, πού ἀξίζει νά τήν λάβουν ὅσο γίνεται περισσότεροι ἄνθρωποι. Ὀφείλουμε δέ ὅλοι ὅσοι ἐπέτρεψε ὁ Θεός νά ὑπηρετήσουμε αὐτό τόν σκοπό (μιλώντας ἤ γράφοντας γι’ αὐτήν) νά τό κάνουμε μέ σεβασμό καί εὐαισθησία ἀπέναντι στήν ἀλήθεια.

Ἡ μακαρία Ταρσώ, ὅπως σαφῶς μαρτυρεῖται ὑπῆρξε μία κατά κόσμον θεωρουμένη τρελλή, μία «διά Χριστόν σαλή» γυναίκα, ἡ ὁποία ἐκ νεότητος αὐτῆς ἐπέλεξε συνειδητῶς, ἤ τῆς ἀνετέθη, νά βαδίση αὐτόν τόν τραχύ καί ἡρωϊκό δρόμο μέ μοναδικό σκοπό τήν ἕνωση μέ τόν Θεό. 

Ἡ εὐωδιάζουσα Κάρα τῆς μακαρίας Ταρσῶς.

Ἡ μακαρία Ταρσώ διήνυσε πιστῶς μέχρι τέλους τήν μαρτυρική πορεία της μέ αὐτοθυσία ἀσκήσεως, πίστεως, ὑπομονῆς καί ταπεινώσεως χαριτωθεῖσα, μεταξύ ἄλλων,  μέ τά χαρίσματα τῆς προοράσεως καί τῆς διοράσεως. Πρός δόξαν δέ Θεοῦ φαίνεται ὅτι καί μετά θάνατον «ζεῖ» στή μνήμη τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί στή ζωή τῶν πιστῶν καί ἄλλων προσώπων ἐν σημείοις καί θαύμασι.

Τέλος, θά πρέπει νά ὑπογραμμισθῆ ὅτι ἡ ἀξιοθαύμαστη περίπτωση τῆς μακαρίας Ταρσῶς, ἄν καί συγκαταλέγεται ὅσον ἀφορᾶ στήν κλήση της, στή σπάνια ὅσο καί λαμπρή χορεία τῶν διά Χριστόν σαλῶν πού κόσμησαν ἀνά τούς αἰῶνες τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐβάδισε καί αὐτή τοῖς ἴχνεσι τῶν ὁσίων τῆς Ἐκκλησίας, ἐν ἀρεταῖς ἐκλάμψασα καί πίστει ὀρθῆ.

Ὑπῆρξε μέλος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ ἐκκλησιολογική συνείδηση πού τήν κρατοῦσε σταθερά στή γραμμή τῆς ἐκκλησιαστικῆς παραδόσεως, μακράν κάθε Καινοτομίας καί ἰδιαιτέρως τῆς κοινωνίας μέ τήν  Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

Εἴθε ἡ γνωριμία μας μαζί της νά ὠφελήση τά μέγιστα κάθε ἕναν ἀπό ἐμᾶς, κατά τήν ἀναλογία τῆς πίστεως καί τοῦ ἐνδιαφέροντός μας γιά τήν σωτηρία μας πρός δόξαν Θεοῦ.

 

Δημήτριος Ἰ. Κάτσουρας

Θεολόγος - Τραπεζικός